Hooggeëerd publiek

Het is 21 oktober 2017. Ik ben ziek. Niet echt, maar toch kan ik niet werken. Mijn concentratie is waardeloos, ik word behandeld voor mijn depressie en angststoornis en mijn humeur is het beste te vergelijken met de doorn van een rozenstruik. Van een afstand lijkt er niks aan de hand, maar kom vooral niet te dichtbij.

Ik vul mijn dagen met slapen en af en toe een korte wandeling. Ik wil zo graag lezen, maar het lukt me opeens niet meer om betekenis te geven aan de woorden. Waarom dan uitgerekend nu het plan bij me op komt om een boek te schrijven, is me een raadsel. Toch heb ik twee dagen later een onderwerp. Het zaadje is gepland. Ik volg een gratis online cursus, zoek artikelen en sla alle informatie zorgvuldig op in mijn computer. Ooit, als mijn hoofd het toelaat, wil ik mijn eerste boek schrijven.

Inmiddels is het 19 april 2018. De vroege voorjaarszon brandt op mijn huid. Zou dit een warme zomer betekenen? Ik sluit mijn ogen en luister naar de geluiden om me heen. De man van de gemeente rijdt met zijn grasmaaier door de wijk. Ik hoor de stemmetjes van kinderen. Vogels fluiten en zoeken alvast wat takjes. En ik? Ik hang in een tuinstoel. Het onkruid groeit op onmogelijke plekken. De dode perkplanten van vorige zomer zitten nog steeds in hun bakken en daar komt voorlopig geen verandering in. Ik probeer me te verdiepen in een luisterboek. Een kalme vrouwenstem leest voor uit het boek “Een leven na jou” van Jojo Moyes. Het is de opvolger van het boek “Voor jou,” maar daar heb ik alleen de verfilming van gezien (Me before you).

Voor de zoveelste keer vraag ik me af of ik een verhaal wil schrijven. Als klein meisje vond ik het geweldig om te fantaseren over poppen en beren die tot leven kwamen, de ontmoeting tussen een klein jongetje en een marsmannetje en onmogelijke puberliefdes. Maar mijn debuutroman gaat over mij. Nee, geen autobiografie. Al lijkt het leven van de hoofdpersoon verdacht veel op die van mij.

Ik zet mijn luisterboek uit en ga aan de slag. Alle ideeën moeten uitgewerkt worden. De samenvatting, het doel, de schrijfvorm, alles komt op papier. En als een paar dagen later mijn eerste blog online staat, kan het grote avontuur echt beginnen.
Mijn verhaal groeit. Ik ontpop me langzaamaan van hobby schrijfster naar (beginnend) auteur. Ik leer mensen kennen waar ik veel van leer en sluit me aan bij de “Commitmentgroep.” Een groep auteurs en een schrijfcoach die elkaar helpen en motiveren om te blijven schrijven. Het is namelijk ontzettend lastig om door te zetten. Gebrek aan tijd of motivatie. Teveel twijfels. Talloze reden kunnen ervoor zorgen dat een boek er nooit komt.

Weet je wat mijn belangrijkste oorzaak was om regelmatig de handdoek in de ring te gooien? Mijn boek promoten en de boekpresentatie. Veilig achter de laptop mijn verhaal schrijven is prima, maar wat gebeurt er als de laatste punt is gezet? Een boek verkoopt zich niet vanzelf. Maar met mijn sociale angsten sta ik niet graag op een podium. Hoe moet dat dan als ik mijn eindproduct in handen heb? Afwachten?

Een boek produceren betekent hard werken. Schrijven, herschrijven en doorwerken, net zo lang tot je eindelijk tevreden bent. Dat verdient een feestje, toch? Maar hoe dan?
Mijn boek gaat over “onzichtbaar zijn.” Vooral niet opvallen voor de mensen om je heen. Volgend jaar is het zover. Dan sta ik voor al die mensen, met in mijn handen het eindresultaat van “Alles onder controle.”

Wat moet ik aan? Een jurk staat feestelijk, maar roept tegelijkertijd veel weerstand op. Gelukkig is mijn boek nog niet af. De eerste versie klaar. Dat betekent dat het tijd is om alles opnieuw door te nemen. Proeflezers mogen hun mening geven en natuurlijk wordt de tekst beoordeelt door een schrijfcoach. Ik mag dus nog even op de achtergrond blijven. Mijn verhaal mag zich nog eventjes ontwikkelen en dat proces gebruik ik om ook zelf wat meer in de schijnwerpers te leren staan. Misschien, als het dan zover is, koop ik toch die feestelijke jurk. Al moet ik daar voorlopig nog niet aan denken.

Wat vond je van mijn blog? Scrol wat verder naar beneden en laat het me weten.