Samen met zijn soortgenoten viel Penna vanmiddag bovenin een doorzichtige bak. Roerloos heeft hij daar gelegen, wachtend op wat komen ging. Heel langzaam zakte hij steeds een klein stukje naar beneden.
Nu ligt hij helemaal onderin. Graaiende handen vliegen steeds over hem heen. Wat zouden die van plan zijn? Waar zou hij terecht komen? Wat gaat er met hem gebeuren, als een van die grijpgrage jatten hem te pakken krijgt? Een vreemde trilling gaat door zijn houten lijfje.
Plotseling springen alle lichten uit. Overal waar Penna kijkt, ziet hij zwart.
‘De winkel is gesloten,’ klinkt een bromstem vlakbij. ‘Het is tijd om te gaan slapen.’
Iemand juicht. De opgetogen stemming steekt de anderen aan. Het is een vrolijk geluid, wat Penna een beetje opbeurt. Hij luistert, totdat hij alleen nog een zacht gefluister hoort.
Een luide snik echoot onverwachts door de ruimte. Penna krimpt in elkaar. De uitbundige stemmen is hij onmiddellijk vergeten. Hij hoopt vurig dat iemand hem nu gerust kan stellen.
‘Blyant, ben jij dat?’ vraagt iemand.
‘Van binnen ben ik helemaal gebroken,’ zegt de snotterende stem.
Gebroken? Hoe kan dat nou?
‘Een vochtig babyknuistje kreeg me te pakken,’ gaat Blyant verder. ‘Hij stopte me in zijn mond en smeet me toen op de grond. Schoenen trapten me daarna steeds verder weg. Totdat iemand me, uren later, opraapte en terugbracht.’
Wat voor gruwelijks staat ons hier te wachten, denkt Penna. Voorzichtig probeert hij wat omhoog te kruipen, zodat hij weer bovenin de bak komt te liggen. Na een flinke por van links en rechts besluit hij al snel om zijn pogingen te staken. Niemand laat hem erdoor.
Bliksemsnel grist iemand Penna weg, terwijl hij nog diep lag te slapen. Een kleffe hand klemt zich om hem heen. Net op tijd ziet hij dat de tl-buizen weer aan zijn. Nu al? Gisteren vertelde iemand hem dat de felle lampen betekenen dat de winkel weer open is voor klanten. Zal hij dan toch, ondanks de spanningen, heel de nacht hebben geslapen? Dan sluiten de vingers zich.
Penna denkt aan het verhaal van Blyant. Zal met hem nu hetzelfde gebeuren? Penna wil om zich heen kijken, zien waar hij naartoe gaat. Een piepkleine kier verschijnt. Voorzichtig wiebelt hij er naartoe. Opgelucht, ondanks zijn onzekerheid, probeert hij door het gaatje te turen. Jakkes, hij kan er net niet bij. Zweet breekt hem uit. Penna kruipt nog iets verder.
Plotseling verdwijnt de hand in een donkere zak die ritmisch beweegt. Penna voelt de greep verslappen, lijkt te vallen. Stof en vuil dwarrelen om hem heen terwijl zacht textiel hem het ene moment bijna verstikt en een tel later voldoende ruimte heeft, zodat Penna weer adem kan halen. Zijn buik klotst, zijn kop schuurt. Zijn hart gaat razendsnel tekeer, terwijl hij in paniek om zich heen krabbelt, op zoek naar een opening. Wat hij ook probeert, er is nergens een uitweg. Met een zucht laat Penna zich zakken. Een traan glijdt via zijn punt naar beneden, laat een natte streep achter op zijn houten lijf.
Geroezemoes klinkt buiten. Muisstil blijft Penna zitten. Hij luistert naar de geluiden. Iemand roept iets, in de verte hoort hij gelach. Hij richt zich op. Zou hij nog steeds in de winkel zijn? Hij is ingedommeld, heeft geen idee hoe lang hij nu al in deze zak zit.
Ineens voelt hij een stomp in zijn zij. Penna kreunt, kruipt wat verder in een hoek. Boven hem verschijnt ineens een opening. Kan hij ontsnappen? Een gevoel van blijdschap, maakt onmiddellijk plaats voor angst als hij vingers dichterbij ziet komen. Ze wiebelen, graaien naar hem. Een nagel krast over hem heen. Voordat hij het weet, grijpen de vreemde tengels hem vast en trekken hem in een beweging omhoog. Met een klap belandt hij op een harde ondergrond, rolt weg. Het gaat zo vlug dat de afgrond razendsnel op hem afkomt.
Bam! Een vlakke hand geeft Penna een flinke mep, duwt hem vervolgens met zijn volle gewicht naar beneden. Penna wil het uitschreeuwen, de griezel van zich afslaan, opspringen en vluchten. Zijn lijf werkt niet mee. Hij is zo geschrokken dat hij zich niet meer kan bewegen.
Zijn lijf tolt nog na als de gluiperd hem weer oppakt en zijn punt op een vel papier duwt. Links van hem voelt hij een harde lat. Hij weet wat hij moet doen, waar hij voor gemaakt is. Hij zou een rechte lijn moeten tekenen. Het lukt hem niet. Hij beeft. De vingertoppen die hem vasthouden, knijpen hard tegen zijn houten lijf, tillen hem op, zetten hem weer op het papier.
Penna doet zijn uiterste best, spant alles aan, wil een perfecte tekening maken. Het spoor dat hij achterlaat is waardeloos. Degene die hem vast heeft, vindt dat waarschijnlijk ook. Wind suist om hem heen. Het witte papier, de tafel, verdwijnen uit zijn zicht.
Penna houdt zijn adem in, durft niet te kijken. Bryant was ook op de grond gesmeten. Er was tegen hem aan getrapt, zijn lichaam was gebroken, zei hij vannacht. Zou Penna er beter vanaf komen? Hij vreest het ergste.
Na een paar seconden, die aanvoelen als een eeuwigheid, valt hij op iets zachts. Doodstil blijft hij liggen. Hij had verwacht, dat hij in stukjes uit elkaar zou spatten. Dat zijn leven nu voorbij zou zijn.
Iemand pakt hem vast. Een warme vinger strijkt zachtjes over de vieze streep die de traan heeft achtergelaten toen Penna nog in die stoffige zak zat. De tedere aanraking verbaast hem.
‘Dat komt mooi uit,’ zegt een zachte stem. De hand wiebelt hem heen en weer. Zijn kopje wipt van links naar rechts. Langzaam draait hij om, ziet een vel papier, met lijntjes deze keer, op hem afkomen. Penna schrikt, wil schreeuwen dat hij niet kan tekenen. Hij deugt niet als potlood, kan niet eens een lijntje trekken. Voordat hij het weet, voelt hij de harde ondergrond. De vingertoppen duwen niet. Penna zucht diep, laat zich dan meevoeren met de bewegingen.
Onbewust wacht hij totdat ook zij hem wegsmijt. Het gebeurt niet. Met korte strepen, sierlijke bogen, is dit anders. Hij tekent niet, hij schrijft. Letters vormen woorden, zinnen, alinea’s. Penna kan geen plattegronden maken. Verhalen vertellen kan hij gaat hem beter af.
Na een uur verdwijnt Penna in een bakje. ‘Jij gaat met mij mee,’ zegt de vrouwenstem. ‘We gaan samen een boek schrijven.’
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
Elly Vos 